Ο μάχιμος ερευνητής και δόκιμος συνεργάτης του trompagr Αυγερινός Βλαστός, γνωστός απο την περιπετειώδη διαδρομή του απο τις οροσειρές της Ηπείρου έως τις παραλίες της Κρήτης, αποφάσισε να σπάσει τη σιωπή του. Το τεκμήριο που δημοσιεύουμε σήμερα, μία απόδειξη της οξυμμένης ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης στο χώρο της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, πλαισιώνεται από αναλυτική θεωρητική-σημειολογική ανάλυση του Αυγερινού Βλαστού. Ευελπιστούμε ότι με τον τρόπο αυτό εγκαινιάζεται μία συστηματική επικοινωνία του trompagr με το εν Χανίω (με παράρτημα στη Θεσσαλονίκη) ερευνητικό κέντρο του Αυγερινού Βλαστού. Ακολουθούν τα τεκμήρια και ο σχολιασμός αυτών:
"...Βασίλειος Μακρυπούλιας, υπηρέτης, ουσιαστικός, της ελληνικής εκπαίδευσης, φιλόσοφος, ιδρυτής και μέλος της φιλοσοφικής σχολής "Άρειο Ήμαρ".
Ο συγγραφέας - εκπαιδευτικός Βασίλειος Μακρυπούλιας - αδικαιολόγητα αθέατος έως προσφάτως από την κεντρική πνευματική σκηνή - είναι ένας παιδαγωγικός πολιτικός θησαυρός της ελληνικής επαρχίας. Ένας φάρος από αυτούς που το πυρ της διανοητικής τους εργασίας παράγει εκείνες ακριβώς τις μικρές ταπεινές λάμψεις "αληθούς δόξας" που φωτίζουν τις τοπικές μας κοινότητες, και που κοινωνούνται σε εκείνους ακριβώς τους βλαστούς της γόνιμης ελληνικής γης όπου ανθεί η γνήσια, ανιδιοτελής και αγνή φιλοπατρία.
Και αν το μέτρο ενός πνευματικού ανθρώπου είναι η αγάπη και η αφοσίωση των μαθητών του, τότε έχει νόημα να καταθέσουμε τη σταθερή μέριμνα των γυμνασιοπαίδων της Λέσβου να αναγράφουν το όνομα του σε ποικίλα υμνητικά συνθήματα, στους τοίχους του εκπαιδευτικού ιδρύματος το οποίο διοικεί ως γυμνασιάρχης.
Ο γραπτός λόγος του Μακρυπούλια δεν αναβλύζει μόνο από την φιλοσοφική πηγή της επίπονης ενασχόλησης του με τις μεταφυσικές περιπέτειες των επέκεινων, αλλά από τους γάμους της θεωρητικής του συγκρότησης με την πολιτική υπεράσπιση της ελληνικότητας της εκπαίδευσης στον τόπο μας και, κυρίως, την ίδια την πρακτική άσκηση του λειτουργήματος του δασκάλου.
Το πολιτικό δοκίμιο του Μακρυπούλια είναι η βιωματική συστηματοποίηση των ιδεών που παράγουν οι εμπειρίες της διδακτικής και του συνδικαλισμού, ορθολογικός στόχος των οποίων δεν θα μπορούσε να είναι άλλος από την αναζήτηση μιας μεθοδολογίας για την καθαρότητα της ελληνικής φυλής.
Η πρωτοτυπία του Μακρυπούλια έγκειται στο ότι δεν αναζητά την ¨καθαριότητα¨του γένους σε μια a priori ταυτοποίηση της συνέχειας του αίματος, αλλά ταυτοποιεί την καθαρότητα του όντος με τις διαδικασίες καθαριότητας της ελληνικότητας, και αυτό είναι που κάνει το Μακρυπούλια Έλλην και Πανανθρώπινο συνάμα.
Έτσι, κατά αυτήν την έννοια, κανείς δεν είναι τελεολογικά Έλλην. Ο αισθητός βίος είναι που μας δίνει τη δυνατότητα να μετέχουμε εφήμερα στην ελληνικότητα, στις καλύτερες στιγμές μας, εκείνες που είμαστε "καθαροί" από τα αλλότρια στην ελληνικότητα μας στοιχεία.
Όπως αναρωτιέται άλλωστε συχνά ο ίδιος σε κάποιο εμβληματικό αφορισμό του, που χρησιμοποιεί σε κάθε ευκαιρία: "...τι κοινό έχουν οι κατσαρίδες με τους άπλυτους;... τίποτα, οι κατσαρίδες αξίζουν το σεβασμό μας, οι άπλυτοι τη θάλασσα για να πλυθούν".
Η ποιητική μεταφορά είναι εμφανής. Η κατσαρίδα σύμβολο της απειλής της φθοράς αλλά και συνάμα άφθαρτη στο χρόνο, αναλογικά με τον άνθρωπο, αξίζει το σεβασμό μας. Οφείλουμε να σεβόμαστε τους περιορισμούς του αισθητού κόσμου που κυριαρχείται από τη γέννηση και τη φθορά.
Οι "άπλυτοι", όρος που χρησιμοποιείται για όσους γηγενείς έχουν φθείρει την ελληνικότητα τους με αλλότρια φθοροποιά πολιτισμικά και ιδεολογικά θεωρητικά ρεύματα ή στυλιστικές ενδυματολογικές καινοτομίες, αυτοί δεν αξίζουν το σεβασμό αλλά κάτι... ίσως ανώτερο.
Αξίζουν τη θάλασσα, τη πανανθρώπινη Ελληνίδα μητέρα. Η σχέση των άπλυτων απολωλών με τη θάλασσα είναι αυτή που θα κρίνει την ¨καθαριότητα¨ τους. Ο Μακρυπούλιας δεν αφορίζει τους "άπλυτους¨ αλλά αντίθετα επικυρώνει μια βουλησιαρχική μέθοδο: έγκειται στους ίδιους τους άπλυτους η οδός της κάθαρσης στη θάλασσα ή ίσως του πνιγμού ή, πάλι ίσως, ενός ταξιδιού λυτρωτικού, ή καταστροφικού ή χωρίς επιστροφή. Ο χώρος ενός εισαγωγικού κειμένου στο έργο του Μακρυπούλια μας περιορίζει στο να επεκταθούμε στις αμφίσημες αναφορές που υποκρύπτει η μεταφορά για τη σχέση των Ελλήνων με τη θάλασσα, το ταξίδι και τη μητέρα, ή για τα κρυμμένα νοητικά σχήματα μιας γονεϊκής ενασχόλησης με την καθαριότητα και το βιογραφικό ρήγμα που επιφέρει η μετατόπιση της καθαρότητας από τον πρωτογενή κοινωνικοποιητικό χώρο της ελληνικής οικογένειας στον αρχέγονο χώρο της πανανθρώπινης καταγωγής, τη θάλασσα. Νομίζουμε, όμως, πως, ήδη, ο αναγνώστης θα είναι υποψιασμένος.
Γιαυτό θα αρκεστούμε μόνο να επισημάνουμε το εξής. Ο Μακρυπούλιας δεν είναι νεοπλατωνικός ή νεο-προσωκρατικός. Και φυσικά ασπάζεται μόνο επιλεκτικά κάποια στοιχεία μιας τευτονικής αντίληψης της ελληνικότητας στο βαθμό που αναγνωρίζει σε αυτά μια εξιδανίκευση κάποιων διαχρονικών αρετών στην πολιτική οργάνωση και τον πολεμική αρετή των προγόνων. Ο Μακρυπούλιας, κυρίως, μιλάει πολιτικά, μιλάει για το σήμερα.
Και γι' αυτό διώκεται. Πέρα από την προσοχή μας, λοιπόν, λόγω της ποιότητας των διεισδυτικών πολιτικών δοκιμίων του, αξίζει την προσοχή μας και για ένα ακόμη λόγο. Το έργο του, αναρτημένο σε ιστοσελίδα του υπουργείου παιδείας ώστε να είναι προσιτό χωρίς αντίτιμο σε κάθε συμπολίτη μας, μόλις πρόσφατα λογοκρίθηκε και κατέβηκε μετά από παρέμβαση δημοσιογράφων!!!
Επιχείρημα για τη λογοκρισία αυτή αποτέλεσε η εθνικιστική πλαισιώση των κειμένων, όπως και η παράθεση ενδιαφέροντων άρθρων από πηγές του αστικού τύπου, όπως η "Χρυσή Αυγή", ο "Στόχος", ή η "ΑΡΜΑ". Έτσι, ενώ μέχρι πρόσφατα η πρόσβαση στα τεκμήρια και το έργο του Μακρυπούλια, ήταν αυτονόητη... σήμερα δεν είναι.
Ελπίζουμε πως η τοπική κοινωνία της Λέσβου, αλλά και η τοπική Δευτεροβάθμια οι οποίες έχουν τιμήσει και αναδείξει το έργο του εθνικοσοσιαλιστή γυμνασιάρχη - σε ανταπόδοση των ποικίλων υπηρεσιών του και στις δύο - σύντομα θα τον αποκαταστήσουν.
Ως απάντηση στη λογοκρισία, δε θα δημοσιεύσουμε κάποιο αυστηρό ακαδημαϊκό κείμενο του Βασίλειου Μακρυπούλια - όπως θα μπορούσαμε να κάνουμε - γύρω από τη θεωρητική του δουλειά στη συσχέτιση των προ-σωκρατικών με την εθνικοσοσιαλιστική οντολογία ή την ελληνικότητα της σβάστικας με αριστοτελικούς όρους.
Αντίθετα, επιλέγουμε ένα αγωνιστικό κείμενο του Βασίλειου Μακρυπούλια, ένα σπάνιο τεκμήριο από την εποχή που ήταν μάχιμος εκπαιδευτικός και συνδικαλιστής, ηγετική μορφή της ΔΑΚΕ Εκπαιδευτικών Λέσβου και ταμίας ή γραμματέας της τοπικής ΕΛΜΕ.
Στο κείμενο που παραθέτουμε, αναδυκνείεται η περίοδος που η προσωπική γραφή του Μακρυπούλια απελευθερώνεται από θεσμικούς περιορισμούς και απελευθερώνει ταυτόχρονα τα κείμενα της παράταξης της ΔΑΚΕ. Τα κείμενα της ΔΑΚΕ, όπως αποδεικνύονταν στην ηλεκτρονική τους μορφή, γράφονται συχνά στον υπολογιστή του τότε προϊσταμένου της Δευτεροβάθμιας Λέσβου, γεγονός που συμβάλλει στο επιχείρημα μιας πολιτισμικής ηγεμονίας του στοχαστή.
Στο παρόν τεκμήριο τα ενδιαφέροντα στοιχεία - ως προς τις παράλληλες κειμενικότητες που αναδεικνύει - είναι το ενδιαφέρον του Μακρυπούλια να μην ασχοληθεί καθόλου με το πρωτογενές περιεχόμενο της ανακοίνωσης μιας αντίπαλης συνδικαλιστικής παράταξης αλλά να αναζητήσει τα ¨κρυμένα νοητικά σχήματα" των συντακτών της, τις πλάνες μέσω των οποίων απλοποιούν και συμπυκνώνουν τον κόσμο αλλά και τα πρωτογενή κείμενα των θεωρητικών τους αναφορών.
Με την ευχή να αποκατασταθεί η σελίδα του Βασίλειου Μακρυποούλια αναδημοσιεύουμε ένα διεισδυτικό κείμενο, το οποίο ανασύραμε μετά από επίμονη έρευνα, από τα χρόνια του αγώνα.
Αυγερινός Βλαστός"
