30/12/08

Αστυνομικό Ανάγνωσμα από το παρελθόν







Ο συνεπής αναγνώστης μας "Μπαμπάς της Μυρτώς" απέστειλε το παρόν τεκμήριο, προκειμένου να ενισχύσει την προηγούμενη δημοσίευση περί της χρησιμότητας της ιαπωνικής πάλης στην καθημερινότητα της ελληνικής αστυνομίας. Το έργο του Ιωάννη Καλυβίτου, δικηγόρου και διευθυντή της αστυνομίας πόλεων, Αστυνομικόν Λεξικόν κυκλοφόρησε το 1928, περιέχον άφθονες φωτογραφίες και πλούσιο κείμενο. Παραθέτουμε τις εισαγωγικές σελίδες από το λήμμα "Ιαπωνική Πάλη" και στη συνέχεια μια χαρακτηριστική φωτογραφία, η οποία ελπίζουμε να προσελκύσει το ενδιαφέρον σύγχρονων παλαιστών, αστυνομικών και χορογράφων. Ευχαριστούμε εκ νέου τον "Μπαμπά της Μυρτώς"-αν και διατηρούμε ορισμένες ενστάσεις για την κλίση των γυναικείων ονομάτων που λήγουν σε ωμέγα.

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Επί της γενικής του Μυρτώ: δεν έχω πρόχειρο τον Μπαμπινιώτη ή τον Τριανταφυλλίδη. Είναι πιθανό ότι δέχονται την γενική "της Μυρτούς". Αλλά εμένα μου πέφτει πολύ αρχαιοπρεπές: η Ηώ -της Ηούς κλπ. Στο γλωσσικό μου αίσθημα κολλάει καλύτερα το νεοελληνικό η Χάιδω/Γκόλφω -της Χάιδως/Γκόλφως, κι ας μην είναι συνηρημένο που τονίζεται στη λήγουσα όπως το Μυρτώ. Δεν ξέρω αν είναι καλό για έναν (από του χρόνου και σε σχολείο) φιλόλογο, αλλά έχω μια διάθεση να προτιμώ το γλωσσικό αίσθημα από τους γραμματικούς κανόνες. Άλλωστε στον παιδικό σταθμό, όπου πρωτάκουσα να με λένε έτσι, "ο μπαμπάς της Μυρτώς" με είπαν.
Οπωσδήποτε το όνομα, είτε έτσι είτε αλλιώς, είναι γνήσια νεοελληνικό (αν και λίγο "Εσ.", όπως είχες την ευκαιρία να παρατηρήσεις κάποτε). Ενώ το Τόνι Ριγκατόνι μου φέρνει στο μυαλό παπική προπαγάνδα, εξώγαμα των Βενετών, κορόιδο Μουσολίνι κλπ.

Ο πατήρ της Μυρτούς

Ανώνυμος είπε...

Το Βαγγελιώ πώς κάνει, της Βαγγελιώς ή της Βαγγελιούς;

Toni Rigatoni είπε...

Ο καταιγισμός παρατηρήσεων επί του θέματος καταδεικνύει ότι τα γυναικεία ονόματα σε -ω εξασκούν ιδιαίτερη γοητεία στους αναγνώστες μας. Το τρόμπατζιαρ απέχει από προσπάθειες κανονιστικής αντιμετώπισης ενός τόσο περίπλοκου ζητήματος και προσφεύγει στην αρχή της αυτοδιάθεσης των λαών, προκειμένου να αποφύγει τεχνητές οξύνσεις. Άπό τη στιγμή που χρωστάμε της Μιχαλούς, δεν είναι ώρα για αγωγές και περιπέτειες.